Problemen met mn hart

Hey meiden, hier weer even een berichtje van mij.
Met Sylvano gaat alles goed, hij is al aardig gewend op de basisschool en maakt al veel nieuwe vriendjes.
Hij moest wel even wennen dat hij mij minder ziet maar dat begint al beter te worden.

Met mijzelf gaat het wat minder.
Ik heb al maanden steeds vage klachten, de huisarts kon niks vinden.
Of ja wel iets vinden maar allemaal vage dingen waar je niks mee kan.
Het is allemaal waarschijnlijk, ik heb waarschijnlijk fibromyalgie, heb chronische vermoeidheid wel zeker, maar de oorzaak kunnen ze nog niet vaststellen.
Het kan zijn dat ik chronische bloedarmoede heb, iets in mn lver niet goed is of dat er iets met mn ijzervoorraad is, dat staat allemaal op kweek dus daar krijg is nog uitslag van.
Allemaal onzeker dus.
Nu kwamen ze er tijdens een onderzoek achter dat mn hart niet goed werkt, dus moest ik een fietstest doen.
Pfff heel zwaar, vooral omdat ik constant pijn heb ( waar de oorzaak ook nog niet bekend van is en ze niks kunnen vinden)
De uitslag van die test kreeg ik vrijdag en dat was niet goed.
Mn bloed pompt niet zoals het hoort door mn lijf dus ik moest vandaag voor een echo van mijn hart.
Nu moet ik afwachten tot de arts mij belt voor een afspraak en dan krijg ik de uitslag daar van.
Pfff al dat gewacht....en dan steeds geen resultaat.
De pijn die ik heb, onverklaarbaar en dus krijg ik regelmatig opmerkingen van mensen dat ik dus niks heb, dat het wel mee valt, een beetje pijn ohh neem een pijnstiller....
Pijnstillers helpen gewoon niet, ja alleen de tramadol maar daar wordt ik suffig van en dn kan niet in combinatie met mn zoontje.
Zo kan ik niet voor hem zorgen dus ik wil die tabletten niet, ik heb verschillende tabletten geprobeerd maar of het haalt de pijn niet weg of ik word er suf van.
Nou dan moet ik me maar niet aanstellen...word daar zo verdrietig van.
Hoe denk je dat het is dat je niet achter je kind aan kan rennen, tikkertje doen. Of dat je hem haast niet kan tillen als die verdrietig is.
Ook die constante moeheid, het is niet een beetje vermoeid maar echt doodop, uitgeput, alsof je al dagen niet hebt geslapen en dan moet rennen.
Zo voel ik me constant, als ik oo de bank ga zitten val ik gewoon in slaap.
Niet normaal toch.
Maar krijg regelmatig opmerkingen als och ga een uur eerder op bed, tja als dat zou helpen dan deed ik dat wel toch??!!
Hoeveel of hoe weinig ik ook slaap ik blijf moe en de oorzaak is niet te vinden en als er niks uit de laatste testen komt dan is het alleen de chronische vermoeidheid en daar is niks tegen te doen.

Ben het zo zat dat mensen zeggen dat het tussen mn oren zit.
Ze moesten eens weten hoe ik elke dag vecht om de dag door te komen, om leuke dingen te doen met mn zoontje.
Zelfs bij het uwv zeiden ze dat het aan mezelf ligt en dat ik alles maar gewoon moest doen.
Gelukkig heeft mn man nu weer een baan met een contract voor 1 1/2 jaar dus hoef ik niet te werken, maar toch.
Ik heb het gevoel dat ik totaal niet serieus genomen word.
Aan de ene kant hoop ik dat er ets uit de testen komt en uit de echo dan heb ik tenminste iets tastbaars, dan hoef ik niet meer zo te vechten tegen die oneerlijkheid.
Als ik in een rolstoel zou zitten zouden ze me dan wel serieus nemen? Want ja dan kan je zien dat iemand iets heeft.

Het is gewoon niet eerlijk, word er echt verdrietig van.
We willen ook zo graag een broertje of zusje voor Sylvano, maar nu met mn gezondheid kan het gewoon niet.
Mijn lichaam gaat dat niet trekken :-(
Zo moeilijk om me daar nu bij neer te leggen.
Dus hopelijk is er iets wat de dokters voor me kunnen doen en dt ik me beter ga voelen.
Zodat ook onze grote wens uit gaat komen

Zo dat lucht wel even op.
Zit er echt dagelijks mee, in alles wat ik doe voel ik de pijn en moeheid het is dan moeilijk om er niet aan te denken.
Misschien iemand die hier ervaring mee heeft? ( ookal hoop ik van niet natuurlijk, maar is wel fijn om er over te kunnen praten)